Կամրջակողի ճաղավանդակի տակը` դրսի կողմից, թաթերով կամ կրունկներով կանգնելու չափ երկաթե ամրան է ձգվում, որպեսզի իրենց նետողները կանգնեն երկընտրանքի առաջ, սա իմ բացատրությունն է, չգիտեմ ճարտարապետի մտադրության հետ բռնում է, թե ոչ:
Արթնանալուն պես օրը ծղոտի տեսքով ու նրբությամբ ներս է անցնում: Եթե գիշերվա խորհուրդը, որպես պայքարի ձև անցյալից նշան է բերել, հենց որ դուրս է մնում նոր օրում վերարտադրվելուց, ծղոտը փշրվում է. ես ու օրն այլևս թշնամիներ ենք: Ես դեմ են նրան, իսկ վերջինս շարունակ փորձում է ներսուզել իր արտադրանքում, փակվում եմ չորս պատի մեջ և հարբում` միտքս թմրեցնելով պաշտպանում եմ նոր ծեգի մտորումներից: Վարագույրներով ծածկում լուսամուտները՝կարծելով թե զատվում եմ օրից, մինչդեռ դուռս թակում են, մոռացած պաշտպանությունս՝ բացում եմ, դիմացս մուրացկան է՝ ձեռքը նախապես մեկնած, ինքը հպարտ կանգնել` ունքերը կիտած մրմնջում է, նայում եմ նրա ցնցոտիներին շաղված անձրևին և օրը դրսի խոնավության հոտով ու մուրացկանի պատկերով լցվում է տուն, հասկացնում, որ աշխարհի հետ մեկտեղ ինձ նույնպես ընդգրկում է (երեկ) դարձողների ցանկում, որպեսզի իր պարտադրածից ունենամ` <<թաց հագուստով մարդուն սեպտեմբերի տասին>>, վե՛րջ, գրանցել եմ նրան: Օրն ինձ նման հիշողական համակարգ չունի, ինքը նշումների կարիք չունի, որովհետև ամեն մարդ յուրովի է զգում, ներծծում, նույն տեսարանը լրիվ ուրիշ բառերով է նկարագրում կողքի կանգնածին ու հակառակ ընկերոջ ապրումներին, քանզի օրականը հստակ եզրավորում չունի. աղի նման ընկնում և հալվում է կյանքի գետում: Առարկաները սարքվում են կամ կոտրվում, կառույցներ են բարձրանում կամ երկրաշարժներով ավերվում, սրանք օրվա հետ առնչություն չունեն, օրը միայն բացում է իր լուսավոր թևերն ու փռում երկրի վրա, նպատակն է իր մաղով անցկացնել յուրաքանչյուր մանրումեծ, աննշան փոփոխություն, ոչինչ և ոչ ոք անմասն չպիտի մնա իր հատվածը կրելուց: Նա իր էությամբ ընդհանրություն չունի բանականությանս հետ, այսքանը գիտակցելով` մնում է պայքարի լեզուն:
Չպիտի պարտվեմ էս անասնական բնազդով հոլովույթին, որ անգետ է մնում իր անցնելիք ճանապարհներին. անշարժանում եմ այգու նստարանին՝ենթադրելով իբր նա արարում է սիրում և շարժովս կմատնեմ ինձ: Ինչպես մոծակին եմ համբերում, որ ծծի արյունս ու ծանրանալով արագ շարժից ընկնի` մի ապտակով սատկացնեմ, այնպես էլ օրվա մասին եմ դատում: Նա շրջանակում է ինձ, ուսումնասիրում, կաղնու ծառից տերև է թողնում գլխիս, ես աներեր եմ: Շոշափում ու գտնում է տկարությունս: Ճիշտ է, մարմինս քարացրել եմ, սակայն միտքս սպունգի վերածված ներծծում է առջևի պատկերն ու բառավոր է դարձնում, օրը սրան էր սպասում. մտնում է ներս ու փռում իր ուղիները, դառնալիորեն տեր դառնում՝<<Ինձ համար միևնույն է>> սիրածս խոսքին…
Պարտության շեմին. լվացվում ու գիշերային փառը պոկում եմ աչքերիցս` ծղոտին կամքովս ընդունում, ջանասիրաբար պահպանում եմ: Դուրս եմ նետվում, իսկ օրը՝ ասես հեքիաթային հավ, սկսում է պատկերներ ածել, հետևում, որ կոտրեմ ու վայելեմ դեղնուցը, ես այնքան դանդաղ, ձեռուոտից ընկած, որ նա չի էլ շտապում նոր տեսարան մատուցել: Ինձ թողնում է անդունդի մոտ: Կեսօրին աչքս ընկնում է հեռվին, որտեղ երկինքն ու գետինը միմյանց են սեղմվել, այնտեղ է ամայությունը և օրն իրենը չի արտադրել, գուցե այնտեղ է ապագան ձևավորվում կամ պատրաստի օրերի պահեստներն են տեղակայված: Ու ես կարող եմ խույս տալ էսօրվանից և հասնելով հեռաստանին՝ ընտրել ինձ հարմար խենթությամբ լեցուն արշալույսներից մեկը, ուր դեռևս ոչինչ արտահայտված չէ: Բայց շտապում է ներան ածել դիմացս` ես գրկում եմ ներան, իսկ ինքը՝ ներա թիկունքից փաթաթվում, պահում է ինձ. սա նրա վերջին հարվածն է, սեպում է օրվա իր խորհուրդը, որը մահվան սպառնալիքն է: Նե ամբողջ լուսավոր ժամերին օրվա կողմն է բռնում, ասելով, որ նրա տվածով բավականանում է, և պատրաստ է փշուրներով հետընթացի ուղիներ կրել:
Գիշերը, երբ նախկին օրը ցնցումներով մահանում է, նե թողնում է միտումնավոր ձևացնելն ու ականջիս նոր պայքարի կերպ է շշնջում` <<հավատալ վայրկյանին>>: Այսուհետ մոռանում ենք հավերժական բաներն ու անցնում վայրկյանները վայելելու: Օրվա ձվերը կոտրում ու ստիպում ենք` ածի՛ նա հևում է` չի հասցնում մեր առջևում թուխս նստել, մեզանում հետընթաց թողնելու իր փորձերը ձախողվում են: Տառ առ տառ նրանից վերադարձնում ենք` <<միևնույն է>> մեր սիրած խոսքը: Վստահ եմ, երկուսով կհասնենք հորիզոնին: