Վոլոգդա

Լճեր` դյութական երազի նման,

Ուր ամպն է ցոլում, ասես համայիլ:

Շուտ վերադառնալ չեմ կարողանա

Վայրն այս ձկնորս ու անտառապահի:

Եվ ես այստեղից չէի կամենա

Դառնալ` օրընթաց կյանք շարնակել,

Քանզի մտքումս դաջված կմնա-

Ոնց էիք ջրում բոցկլտում ծեգե՜ր:

Արտացոլանքում` լեզվակներ բազում,

Ամեն իրիկուն ա՛յլ բոց եք հեղել:

Ես մնաս բարով ասել չեմ ուզում

Այն ամենին ինչ ինձ թանկ է եղել,-

Չքնաղ օրերին, որ կարճ համբույր են,

Եվ լճակներին` կուսությամբ խոցող:

Ցած էր իջանում բիլ վարագույրը

Տարածքի վրա` ննջել ցանկացող:

Եվ կյանքն աչքիս դեմ բացվեց, որպես փառք,

Երկրահանդեսն էր այնտեղ անթեղվել,

Եվ վերածնվեց այլ մի սրտազուրկ,

Որ հայթայթել էր կառանատեղեր:

Ալեքսեյ Անդրեևին

Ամեն ինչ կանցնի,- բնության օրենք,-

Ծեգը բացվելիս, ծեգը հանգելիս:

Չորս եղանակն իր` տարին բոլորել-

Մեր ժամանակի ետքից է գալիս:

Չորս կույսերով է աշխարհն ագուցվել

Ու բյուր վարկածով խաբուսիկ բախտի:

Գարնան կամ ամռան գալուստը գուցե

Կօգնի, որ մեկը փորձանքին հաղթի:

Բայց մի սրբազան կրկնություն կա

Աշնան ոսկում, որ անտառն է քամում,

Անհուն հոլովվող քաոսում ներկա

Մեղեդու, ամպի, երազի, քամու:

Ամեն ինչ կանցնի գալիք անցյալում:

Հավերժ կենդանի այս հիշատակով

Լուսամուտից ու դռնից եմ նայում

Կեչուտի, աստղի, խոտի հայացքով:

ՋՈւՐԸ

Ջուրն է մաքրում-տանում աղտ ու մեղսանք,

Ցավից կախյալություն, խոնջանք տապից:

Թափանցիկ, քանց ծիծաղ, ջրի հոսանք,

Որ ոստնում է ազատ` իր իսկ ափից:

Ամեն կաթիլի մեջ` կետաբաշխում,

Քանց գաղտնիքը արարման արտացոլքի.

Որտեղ ծովը է, գետն ու ջրվեժն աշխույժ-

Երթընթաց կա բաղձանքի ու կյանքի:

Անծիր ես, անհատակ, ջուր իմ, նորից:

Կում մի, որպես ճշմարիտ փրկություն:

Քեզ եմ ընտրել բոլոր տարիքներից,

Քանզի չես ճանաչում կրկնություն:

Այսեդորա Դունկան

Եվ սեր, որ վզին փաթաթված շարֆ է:

Եվ շարֆ` ինչպես ճիչ մարմնում մարմրող:

Իսկ մեկն արցունք է անկյունում թափել

Նրանցից, ով որ եղել է, իրոք,

Կյանքում կողքին քո սիրո ու ցավի:

Կյանքը` ասես թե բալետի ռեպրիզ,

Կյանքը` խոհածում մնաս բարյավի

Եվ վրիժառու, քանց վերջին կապրիզ:

Ինչ ծանրացած է մարմինդ թռչող,

Արդեն գիրացած, հմայիչ տիկին…

Երբ ուշացած է սերը մարտնչող,

Ամենուրեք է գովազդդ կրկին…

Ի՞նչ է լինելու դիմացի ափին:

Արդեն թափանցիկ, շվաքներ ասես,

Կենդանի հուշեր, անուրջներ ճամփին

Եվ Եսենինը , որ քեզ սպասեց:

Մթնշաղ

Լույսն ու ստվերը ցնդեցին,

Մթնշաղն ինչ մեղմ ներխուժեց:

Մենք իրարու հանդիպեցինք,

Ինչպես կեսօր ու կեսգիշեր:

Հոգնած նավերն են կառանել,

Դատարկությունն է բազմակի,

Քանց անհաշիվ ի սկզբանե

Շարադասում ժամանակի:

Լոկ խորքերում ենթիմաստի,

Սավառնումի ակնթարթին,

Երբ միայնակ ես վերստին-

Քո վճիռը ինքդ գտիր:

Իմաստնությունն է բնական

Տալիս թռիչք, ընկողմանում.

Վճիռն արդար ու բնական

Նոր սկզբից է արթնանում:

Եվ տարածված խոսք է դարձել,

Թե լույս աչքին վճիռ կգա,

Եվ առաջին հայացքից են

Հաճախ գտնում բախտն ապագա:

Ես էլ իմաստն իմ փնտրեցի.

Խրատներն են, քանզի, սլկուն-

Հաճախ ուղիս փոփոխեցի

Վերջնավարտի մերձակայքում:

Բան չենք հասկանա հենց այնպես, եթե

Այլ դարերի մեջ վերհաշվարկենք:

Գիծ, ձայնարկություն ու բազմակետեր

Ծանոթներիցս վազ տամ-հավաքեմ:

Վաղվա փորձանքի ավարտ կեսբերան,

Դռներ ես բացում նոր հոգեհացի,

Ասես պարտադիր ճաշի պատվիրան

Կենվորի համար նույն հյուրանոցի:

Վերջնականապես հանգում ես էլի

Սրտաբևեռին բյուր-չափարկանի,

Ավանդը մուծում այս զարհուրելի

Ապահովագիրչ վկայականի:

Մթնում կնստես թախծությամբ խորը-

Քո ծանոթ ճամփին հայացքդ հառած:

Կոկիկ տողերով կիջնի անդորրը

Թղթին` լույսի տակ կանաչ գույն առած…

ՎԱՆՔ

Գմբեթներն են լճերի մեջ հանգում,

Որ ծեգով են այգաբացից լեցուն;

Հեռվից փայլող լուսամուտի հանգույն

Վարդաջուրը ցոլանքներն են խոցում:

Սրբատաշ է վանքապատկան պատը,

Հին դավերն են դամբարաններն գոցել:

Ողջերինն են խաչերն ու հավատը,

Հուշը` ծոռներինն ու զավակացը:

Ալեհեր անցյալի արահետով

Ուխտավորաց հետքեր` պաղած փոշում:

Զանգը ժամանակն է շամփրում հետո

Հաղագս այլոց, ում էլ չեն հիշում:

 

Ռուսերենից թարգմանեց ՀՐԱՉՅԱ ԲԵՅԼԵՐՅԱՆԸ

Նարցիս 1, 2007