Հայ գեղանկարչության մեջ Վիլիկ Զաքարյան անուն-ազգանունը շփոթելի չէ:
Անցյալ 80-ականներին խմորվող նրա ոճական-կառուցողական եռքը երևակվել-մաքրաջրվել է այն տեսիլներով ու գաղափարներով, որոնք կոմպոզիցիոն նկարներ են դարձել` հնչեղ, գծանկարի ամուր հիմքով, տրամադրության մաքրությամբ, ասելիքով: Տեսնում ես կենսափորձի ոլորապտույտ ճամփան, ինչպես է իր անհատականությունը սնուցվել ու ամբողջացել և, ինչպես ափ դուրս եկած լողորդ կամ գագաթ հասած լեռնագնաց, նա կանգնել է հասակով մեկ և վայելչագեղ:
Բարդ կոմպոզիցիաները դարիս մարդու հարաբերություններից և քաղաքակրթության միլիոնավոր կապերից են ծնվել, գոյաբանական, միֆական, պատմական հիշողությունից, նաև բնազանցական… Այդ հոգեբանական թանձրացումներն է նկարիչը սփռել նկարներում. մերթ որպես ակնթարթային բռնկման, մերթ որպես խոհական ընթացքի պատկերաշար: Ընդ որում` մեր ժամանակն ու միջավայրը գլխավոր ազդակներն են: Գեղանկարչի Քրիստոսապատումը (ես կասեի` հնգանվագը), նոյյան վարիացիաները կամ «Ձգտում դեպի ազատություն»-ը հուշում են, մղում, ահազանգում` հանուն կենսահաստատ լույսի:
Իր բանաձևմամբ այսպես է` Կյանք-Արվեստ-Կյանք: Բնանկարներ, դիմանկարներ և կոմպոզիցիաներ ունի, որոնց իրականությունը շրջանակից դուրս տարածության հետ շարունակվելու պատրանք է ստեղծում` աշխատացնելով դիտողի երևակայությունը: Փոխվում է ասելիքը` փոփոխվում են ձևերը, և բուն նկարչական գյուտերն են սկսվում ըստ Վիլիկ Զաքարյանի. ֆակտուրայի մշակում, կոմպոզիցիոն համակցումներ, գծային տարրերի, խորհրդանիշերի, գույնի ու գծային ռիթմերի դաշնավորում (ձվածիրը դեմքի կատարելության իր տիպարն է): Միասնության մեջ` տեսանելի, զգացմունքային, և այս ամենով մի այլ «չնկարված» շերտի թափանցիկ ներկայությունը կա: Սա թերևս նրա գունային մտածողության մեկնակերպն է. վառ գույնը` իբրև հիշեցում, ուշադրության շեշտ, հանգիստ երանգները` մտորելու, խորհելու հրավերք:
Նրա կտավներից տաղանդի լույս է բխում, և այդ լույսը խոսում է օրերիս հայի հետ, և ոչ միայն հայի:
ՇԱՆԹ ՄԿՐՏՉՅԱՆ